NE OT YETERDİ NEDE ODUN
Eskiden yakmaya odun bulamazdık.
Çıkar dağlardan yalangı kökü toplardık.
Davarlara yem bulamazdık.
Dağlardan çoval, çoval çakıldak yolardık.
Keven keser ırmaklara ıslardık.
Yumuşatıp doğrardık,
Öküzlere yem yapardık.
Yalnız bunlarmı sanki?
Her şeyde vardı kıtlık.
Ya şimdi?
Eskilerin tam tersi.
Otlarla dolu ovanın her köşesi.
Bağ bahçe dolmuş,
Her yer odunluk.
Alıp götürüpte yakan insan yok.
Ot çok ama yiyecek hayvan yok.
Çarşı pazara bağlı kaldık.
Yandık vallahi yandık...
15 Nisan 2015 Çarşamba
Şair:Süleyman Özpınar.
Bu şiirin her türlü telif hakkı kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Şiirlerin izin almadan kopyalanması 5846 sayılı fikir ve sanat eserleri yasasına göre suçtur.